De strijd

Sinds ik fibromyalgie heb, is de strijd begonnen met de Arbo artsen. Ik werkte altijd 32 uur, maar pleegde simpelweg roofbouw op mijn lijf en kwam met een Burn Out thuis te zitten. Dat is iets wat ik nooit meer wil. Eerder moest ik een strijd voeren met mijn vorige werkgever, gelukkig had ik de bedrijfsarts achter mij staan en toen mijn baan kwam te vervallen kwam de UWV arts eraan.
Een WIA keuring gehad en volgens de arts kon ik prima containers sjouwen en koerierswerk doen. Hoe?? Ik kan amper een winkelwagentje duwen.

Gelukkig had ik een fijne werkcoach bij het CWI en zij begreep wat mijn ziekte inhoudt en stelde mij vrij van sollicitatie en gaf mij de tijd om te ontspannen. Maar nu is het einde WW uitkering en zou ik of aan het werk moeten of in de Bijstand. Aangezien ik in oktober geopereerd ben, zit ik nog in de ziektewet. En moest ik gisteren bij de UWV arts komen. Gelukkig was mijn man vrij en kon hij mee om mij te steunen.

Ik werd binnen geroepen door een oudere man, met een hele foute kledingkeus. Roze wit geblokte overhemd met daarover een donkergroene trui.... het zag er niet uit.
Hij vroeg wat ik mankeerde, ik vertelde dat ik een heupoperatie heb gehad, maar dat dat niet mijn enigste klachten zijn en noemde een groot deel van mijn klachten.
Ja mevrouw, op basis van uw andere klachten kan ik u niet ziekmelden. Ik vertelde de beste man dat de kleine boodschappen doen mij zoveel energie kost dat ik een dagdeel ben uitgeschakeld. Dat als ik de kinderen naar school breng, ik blij ben dat ik weer thuis ben en kan liggen om bij te komen.
Hij keek mij aan, mevrouw Fibromyalgie is geen ziekte, is niet aantoonbaar dus u mankeert niks.
Als u MS of kanker heeft dan kan ik u afkeuren.
Ik keek hem verbaasd aan en zei; dus als ik kanker heb en dood ga dan pas kan ik afgekeurd worden? De arts beaamde dat.....
Ik voelde me zo machteloos, de strijd is weer begonnen om hard te maken dat ik niet in staat ben om te werken. Dat de fibromyalgie mij langzaam in haar macht krijg en dat ik steeds meer belemmeringen ondervindt. Dat de klachten die ik en andere patiënten hebben, niet serieus genomen worden.
Ik voelde de tranen branden, waar ik zo bang voor was is uitgekomen.... onbegrip onbegrip onbegrip...
Mijn man deed er nog een schepje boven op, maar niks hielp. Er was in de arts niks maar dan ook niks van begrip, medeleven of menselijkheid te zien.
Laten we voorop stellen dat ik blij ben dat ik geen hele ernstige ziekte heb, dat ik met fibromyalgie heel oud kan worden. Maar was het maar echt aantoonbaar.... kon ik de instanties maar laten zien op papier dat ik echt ziek ben, niet ernstig maar teveel belemmeringen ondervindt om in het arbeidsproces mee te draaien.

Uiteraard volgde er nog een lichamelijk onderzoek.... mijn man bleef erbij om de arts in de gaten te houden en in te grijpen waar nodig.
Mijn been en voet reflexen werken niet... dat wist ik al.... hij niet... nu wel.
De arts gaat papieren op vragen bij de orthopeed, alleen op basis van mijn heupoperatie mag ik in de ziektewet blijven....
Op basis van 24/7 pijnklachten niet....