Als ik Opsporing Verzocht kijk, krijg ik altijd koude rillingen. Mensen die gewoon rustig thuis tv zitten te kijken van het een op het andere moment in een slechte B film zitten en slachtoffer zijn van een gewapende overval. Het moment zelf heeft een impact maar de gevolgen erna zijn ook niet te overzien.
Helaas heb ik hier ervaring mee, ik heb een gewelddadige roofoverval mee gemaakt in augustus 2007.
Ik had een 'nieuwe'auto, die moest ik overschrijven op het postkantoor en daarna wilde ik nog even pinnen voor een lekker broodje. Mijn (toen) beste vriendin liep niet zo soepel door een hernia en stond bij de auto te wachten. Ik was een man de weg aan het uitleggen totdat zij heel hard begon te gillen dat er iemand aan haar tas zat. Ik bedacht me geen moment en sprong van een metershoge muurtje af en schoot haar te hulp. Helaas was de dader in het bezit van een groot mes en bedreigde ons daarmee. Ik zag het mes glinsteren op nog geen halve meter afstand richting mijn buik. Beelden schoten door mijn hoofd en besloot om de tas los te laten. Gelukkig schoten mede omstanders te hulp en probeerde de dader nog te grijpen, maar was helaas niet gelukt.
In eerste instantie schoot ik mijn vriendin te hulp die ondanks haar slechte rug over de hele parkeerplaats gegooid was, zij werd opgehaald door de ambulance. Zij had tijdens de overval haar man aan de telefoon en hij hoorde haar gillen dus kreeg uiteraard de schrik van zijn leven.
Al met al hebben wij het zonder lichamelijk letsel ervan af gebracht en besefte dat het ook wel anders had kunnen aflopen.
Maar vanaf dat moment veranderde mijn leven 180 graden, ik kreeg slachtofferhulp maar dat haalde niet mijn beelden en angsten weg.
Ik durfde de markt niet meer over, bang dat de dader daar liep. Het was een zuid europese man, zoals de politie dat omschreef.
Mijn voelsprieten waren geactiveerd en mijn ogen werden radars. Overal waar ik kwam, gingen mijn ogen over het gebied, kijken of ik iets verdachts zag. Keek de mensen in hun ogen en tastte af of ze betrouwbaar waren. Dat was niet alleen op straat, ook in de winkel, pretpark en noem maar op. Dodelijk vermoeiend, constant observeren. Waren er mannen van zuid europese afkomst was ik meteen meer dan alert....
Vertrouwde ik het niet, ging ik zo snel mogelijk weer naar huis.
Toen ik in oktober thuis kwam, bleek er overdag ingebroken te zijn. Hele keet overhoop, daders waren binnen toen ik met mijn dochter (toen 3 ) bij de voordeur stond. Je begrijpt dat de inbraak een behoorlijke impact had op mijn enigste veilige plekje in mijn leven. Na de overval voelde ik mij alleen thuis veilig, maar dat werd mij ook afgenomen. Met als gevolg dat ik niet meer alleen thuis durfde te zijn, alleen met nachtslot erop.
We zijn toen snel verhuisd naar het flat met extra 'beveiliging' daar won ik mijn gevoel van veiligheid weer terug.
Nu zijn we 6 jaar verder na alles en nog ondervind ik er last van. Ik ben wel minder aan het observeren, maar mocht mijn voorgevoel niet goed zijn dan ben ik snel weg. Ook vind ik het niet prettig om na 7 uur s'avonds over straat te gaan. Slaat nergens op, want de roofoverval en inbraak waren beide overdag.
Als het niet nodig is blijf ik liever binnen na dat tijdstip.
Als er iemand achter mij aan loopt gaan de voelsprieten aan en probeer ik diegene kwijt te raken. Een keer schrok ik zo erg. Ik liep op het winkelcentrum en een collega zag mij en dacht, laat ik Marjolein even gedag zeggen. Hij liep achter mij aan en legde ineens een hand op mijn schouder..... ik dacht dat ik een hartverzakking kreeg en gaf een gil. Hij keek mij beduusd aan en ik begon naderhand te lachen. Toen besefte ik dat ik mij niet zo gek moet laten maken door een paar mafkezen.
