Ik ben sinds 2009 gediagnosticeerd met fibromyalgie, dat is pijn in bindweefsel en spieren.
Het begon ermee dat in de winter ik niet meer kan typen, ik typ niet met 10 vingers maar maar met 6 vingers. Maar het lukte niet meer, het leek alsof mijn handen heel dik waren, maar er was niks te zien. Toch maar naar de huisarts en die verwees mij door naar de neuroloog.Na meerdere onderzoeken kon de arts niks vinden maar omdat de klachten er toch waren werd er fibromyalgie geconstateerd. Eindelijk mijn klachten hadden een naam, nu het accepteren.Ik had natuurlijk al veel gelezen over de diagnose en herkende er heel veel in. De vermoeidheid, de darmklachten, de pijnen zoveel herkenning. Maar omdat mijn lichaam zo achteruit ging kwam ik in een revalidatieproces. Langzaam aan krabbelde ik weer wat omhoog, eerder ging ik bij pijn liggen en toen bleef ik bij pijn toch bewegen. Er kon immers toch niet wat stuk in mijn lijf. Ik ging weer dansen , Zumba, en dat ging tot zekere hoogte goed. Ik moest van 1 uurtje sporten 2 dagen bijkomen, maar ik had er plezier in.
Maar helaas vergde ik toch teveel van mijn lijf en moest ik stoppen met wat ik het liefste deed, dansen....
Dat vond ik heel erg moeilijk om te accepteren, als ik een zumba liedje hoorde dan kreeg ik helemaal de kriebels....
Ik merk elke keer weer dat mijn lijf achteruit staat, soms met grote stappen en soms kleine stapjes, maar het wordt steeds minder...
Fitnessen probeer ik 2x in de week, samen met een vriendin, vooral om mijn lijf soepel te houden. Geen zware trainingen, maar gewoon even bezig zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten