Een dagje meekijken

Bij ons is het 's ochtends altijd even een drukte van jewelste, een dochter van 9 en dochter van 2 die beide gedoucht en aangekleed moeten worden.
Meestal gaat mijn lief als eerste douchen daarna de oudste en dan ik met de jongste. De oudste is in een fase van treuzelen, een minuut of 15 onder de douche staan is er niks bij. We hebben  wel eens een kookwekker gezet of de warme kraan uit, maar ze is een volhouder. In het weekend kan ik mij er niet zo druk om maken, maar doordeweeks wanneer manlief werken  moet en beide meiden optijd op school moeten zijn moet het allemaal snel snel. Na het douchen komt het stukje aankleden, wat wil de oudste aan, ze pakt inmiddels zelf de kleren uit de kast met als resultaat soms de meest vreemde combinaties. Komt ook nog eens bij dat manlief kleurenblind is, dus geen verschil ziet tussen bijvoorbeeld roze en rood en blauw en groen. Voor de jongste leg ik tegenwoordig de kleren klaar en de oudste moet door de mamakeuring. Als de meisjes beide aangekleed zijn dan gaan hun samen eten, volgens de 'regels' moeten we allemaal aan tafel, maar dat is bij ons niet haalbaar, tenzij we om half zeven opstaan. Maar dat vind ik veel ste vroeg.

Na het ontbijt laat de oudste ons hondje uit, zolang het 's morgens licht is en dan is het zowat al tijd om naar school te gaan.

Als iedereen naar het werk en school is, is het mummytime, daar is hier niet zoveel aan. Ik ruim dan de boel even op en maak hier schoon, elke dag afstoffen en schoonmaken. Omdat het ochtend ritueel mij al zoveel energie kost, ben ik eigenlijk al te moe om schoon te maken. Maar als ik mijn huisje niet een beetje aan kant heb, kan ik niet rusten.
Om half 11 is standaard rust, dan is op RTL lounge de preview van GTST en daar ga ik dan echt lekker voor zitten/liggen. Totale ontspanning totdat het tijd is om de jongste op te halen van de peuterspeelzaal.
Nu ik nog niet mag fietsen komt de oudste zelf uit school dat is een groot voordeel.

Koken is mijn ding, dat vind ik leuk. Afhankelijk van hoe ik me voel hoe uitgebreider het eten is. Als ik moe ben wordt het snel pizza, patat of een pasta. Voel ik me goed dan komt er een lekkere maaltijd op tafel. Na het eten moet ik liggen, dan  is mijn lijf zo verschrikkelijk moe. Dan ben  ik voor de rest van de avond op. Manlief legt de kinderen in bed, natuurlijk help ik waar ik kan, maar meestal is dat niet nodig.

En als de meisjes op bed liggen dan pakken we wat lekkers en relaxen we samen voor de tv. Mijn lief op de bank en ik in mijn stoel.

Eerste blog

Ik ben al sinds december 2010 werkeloos, ik werkte bij een bedrijf voor zakelijke telefonie. Maar ze gingen de vestiging sluiten, dus kwam ik op straat te staan. Omdat ik ten tijde van mijn gedwongen ontslag ziek was, kwam er een rechter aan te pas om mij te ontslaan. Alleen ik raakte toendertijd zwanger en dan ben je ook beschermd tegen ontslag, dus werd het na mijn zwangerschapsverlof dat ik echt werkeloos werd. Omdat ik een ziekteperiode achter de rug had, kreeg ik een werkcoach toegewezen. Deze zag gelukkig wel in dat werken geen optie was en stelde mij vrij van sollicitatie, met behoud van WW uitkering.
Wat gaf dat een rust, ik kon nu eerst aan mezelf werken en langzaam mijn activiteiten opbouwen.

9 oktober heb ik een bijzondere heupoperatie gehad, waardoor ik mij officieel moest ziekmelden. De man aan de telefoon hoorde aan wat ik mankeerde en er zou nog contact met mij opgenomen worden.
Er volgde geen telefoontje, geen oproep helemaal niks. Tot gisteren.... of ik nog ziek was en wat ik mankeerde.
Ik vertelde braaf dat ik was geopereerd en dat ik fibromyalgie heb. Ja, dat kon hij zien in mijn dossier en dat ik ook een aanvraag voor WIA had gedaan, maar daarvoor te gezond ben.
Meneer vroeg of ik een werkcoach had en of ik wel gewoon solliciteerde.... ja ik heb een werkcoach en nee ik heb niet gesolliciteerd omdat ik daarvan vrijgesteld ben.

Binnenkort zal ik weer een oproep krijgen om langs te komen om te beoordelen in hoeverre ik ziek ben. Het vervelende, ik ben onzichtbaar ziek. Ik kan de arts wel zeggen dat ik amper kan zitten, nog geen 5 minuten kan staan en niet meer dan 100 meter lopen. Maar aan de buitenkant zie je niks, ik heb geen gebroken arm, maar ik kan geen 3 borden vasthouden.
Ik hou mijn hart vast voor de strijd om hard te maken dat mijn lijf niet in staat is om te werken, hoe graag ik ook zou willen.

x