Voelsprieten en radars

Als ik Opsporing Verzocht kijk, krijg ik altijd koude rillingen. Mensen die gewoon rustig thuis tv zitten te kijken van het een op het andere moment in een slechte B film zitten en slachtoffer zijn van een gewapende overval. Het moment zelf heeft een impact maar de gevolgen erna zijn ook niet te overzien.

Helaas heb ik hier ervaring mee, ik heb een gewelddadige roofoverval mee gemaakt in augustus 2007.
Ik had een 'nieuwe'auto, die moest ik overschrijven op het postkantoor en daarna wilde ik nog even pinnen voor een lekker broodje. Mijn (toen) beste vriendin liep niet zo soepel door een hernia en stond bij de auto te wachten. Ik was een man de weg aan het uitleggen totdat zij heel hard begon te gillen dat er iemand aan haar tas zat. Ik bedacht me geen moment en sprong van een metershoge muurtje af en schoot haar te hulp. Helaas was de dader in het bezit van een groot mes en bedreigde ons daarmee. Ik zag het mes glinsteren op nog geen halve meter afstand richting mijn buik. Beelden schoten door mijn hoofd en besloot om de tas los te laten. Gelukkig schoten mede omstanders te hulp en probeerde de dader nog te grijpen, maar was helaas niet gelukt.
In eerste instantie schoot ik mijn vriendin te hulp die ondanks haar slechte rug over de hele parkeerplaats gegooid was, zij werd opgehaald door de ambulance. Zij had tijdens de overval haar man aan de telefoon en hij hoorde haar gillen dus kreeg uiteraard de schrik van zijn leven.
Al met al hebben wij het zonder lichamelijk letsel ervan af gebracht en besefte dat het ook wel anders had kunnen aflopen.
Maar vanaf dat moment veranderde mijn leven 180 graden, ik kreeg slachtofferhulp maar dat haalde niet mijn beelden en angsten weg.
Ik durfde de markt niet meer over, bang dat de dader daar liep. Het was een zuid europese man, zoals de politie dat omschreef.
Mijn voelsprieten waren geactiveerd en mijn ogen werden radars. Overal waar ik kwam, gingen mijn ogen over het gebied, kijken of ik iets verdachts zag. Keek de mensen in hun ogen en tastte af of ze betrouwbaar waren. Dat was niet alleen op straat, ook in de winkel, pretpark en noem maar op. Dodelijk vermoeiend, constant observeren. Waren er mannen van zuid europese afkomst was ik meteen meer dan alert....
Vertrouwde ik het niet, ging ik zo snel mogelijk weer naar huis.

Toen ik in oktober thuis kwam, bleek er overdag ingebroken te zijn. Hele keet overhoop, daders waren binnen toen ik met mijn dochter (toen 3 ) bij de voordeur stond. Je begrijpt dat de inbraak een behoorlijke impact had op mijn enigste veilige plekje in mijn leven. Na de overval voelde ik mij alleen thuis veilig, maar dat werd mij ook afgenomen. Met als gevolg dat ik niet meer alleen thuis durfde te zijn, alleen met nachtslot erop.
We zijn toen snel verhuisd naar het flat met extra 'beveiliging' daar won ik mijn gevoel van veiligheid weer terug.

Nu zijn we 6 jaar verder na alles en nog ondervind ik er last van. Ik ben wel minder aan het observeren, maar mocht mijn voorgevoel niet goed zijn dan ben ik snel weg. Ook vind ik het niet prettig om na 7 uur s'avonds over straat te gaan. Slaat nergens op, want de roofoverval en inbraak waren beide overdag.
Als het niet nodig is blijf ik liever binnen na dat tijdstip.

Als er iemand achter mij aan loopt gaan de voelsprieten aan en probeer ik diegene kwijt te raken. Een keer schrok ik zo erg. Ik liep op het winkelcentrum en een collega zag mij en dacht, laat ik Marjolein even gedag zeggen. Hij liep achter mij aan en legde ineens een hand op mijn schouder..... ik dacht dat ik een hartverzakking kreeg en gaf een gil. Hij keek mij beduusd aan en ik begon naderhand te lachen. Toen besefte ik dat ik mij niet zo gek moet laten maken door een paar mafkezen.

De strijd

Sinds ik fibromyalgie heb, is de strijd begonnen met de Arbo artsen. Ik werkte altijd 32 uur, maar pleegde simpelweg roofbouw op mijn lijf en kwam met een Burn Out thuis te zitten. Dat is iets wat ik nooit meer wil. Eerder moest ik een strijd voeren met mijn vorige werkgever, gelukkig had ik de bedrijfsarts achter mij staan en toen mijn baan kwam te vervallen kwam de UWV arts eraan.
Een WIA keuring gehad en volgens de arts kon ik prima containers sjouwen en koerierswerk doen. Hoe?? Ik kan amper een winkelwagentje duwen.

Gelukkig had ik een fijne werkcoach bij het CWI en zij begreep wat mijn ziekte inhoudt en stelde mij vrij van sollicitatie en gaf mij de tijd om te ontspannen. Maar nu is het einde WW uitkering en zou ik of aan het werk moeten of in de Bijstand. Aangezien ik in oktober geopereerd ben, zit ik nog in de ziektewet. En moest ik gisteren bij de UWV arts komen. Gelukkig was mijn man vrij en kon hij mee om mij te steunen.

Ik werd binnen geroepen door een oudere man, met een hele foute kledingkeus. Roze wit geblokte overhemd met daarover een donkergroene trui.... het zag er niet uit.
Hij vroeg wat ik mankeerde, ik vertelde dat ik een heupoperatie heb gehad, maar dat dat niet mijn enigste klachten zijn en noemde een groot deel van mijn klachten.
Ja mevrouw, op basis van uw andere klachten kan ik u niet ziekmelden. Ik vertelde de beste man dat de kleine boodschappen doen mij zoveel energie kost dat ik een dagdeel ben uitgeschakeld. Dat als ik de kinderen naar school breng, ik blij ben dat ik weer thuis ben en kan liggen om bij te komen.
Hij keek mij aan, mevrouw Fibromyalgie is geen ziekte, is niet aantoonbaar dus u mankeert niks.
Als u MS of kanker heeft dan kan ik u afkeuren.
Ik keek hem verbaasd aan en zei; dus als ik kanker heb en dood ga dan pas kan ik afgekeurd worden? De arts beaamde dat.....
Ik voelde me zo machteloos, de strijd is weer begonnen om hard te maken dat ik niet in staat ben om te werken. Dat de fibromyalgie mij langzaam in haar macht krijg en dat ik steeds meer belemmeringen ondervindt. Dat de klachten die ik en andere patiënten hebben, niet serieus genomen worden.
Ik voelde de tranen branden, waar ik zo bang voor was is uitgekomen.... onbegrip onbegrip onbegrip...
Mijn man deed er nog een schepje boven op, maar niks hielp. Er was in de arts niks maar dan ook niks van begrip, medeleven of menselijkheid te zien.
Laten we voorop stellen dat ik blij ben dat ik geen hele ernstige ziekte heb, dat ik met fibromyalgie heel oud kan worden. Maar was het maar echt aantoonbaar.... kon ik de instanties maar laten zien op papier dat ik echt ziek ben, niet ernstig maar teveel belemmeringen ondervindt om in het arbeidsproces mee te draaien.

Uiteraard volgde er nog een lichamelijk onderzoek.... mijn man bleef erbij om de arts in de gaten te houden en in te grijpen waar nodig.
Mijn been en voet reflexen werken niet... dat wist ik al.... hij niet... nu wel.
De arts gaat papieren op vragen bij de orthopeed, alleen op basis van mijn heupoperatie mag ik in de ziektewet blijven....
Op basis van 24/7 pijnklachten niet....

Kerstkrans

Zoals ik gisteren al blogde heb ik kerstinkopen gedaan. Tenminste wat spullen gehaald om een kerstkrans te maken aan de deur.

Een krans, kerstballen, lampjes en lint. Hiermee moet ik toch een mooie krans kunnen maken. Het was even puzzelen wat en hoe ik het wilde. Ik had eerst het lint erom heen gewikkeld, maar bedacht me later dat ik beter eerst de lampjes erin kon doen. Even als met een kerstboom.

Toen verder met de kerstballen, ik had bij een ander gezien dat ze de kerstballen versierde met nagellak. Dat wilde ik ook proberen. 

Een kale kerstbal

Een van mijn favo nagellakje

Een sjabloon om te sponzen

  Je neemt een make up sponsje, daar doe je de gewenste nagellak op en dan spons je het langs de rand van het sjabloon en dan krijg je dit resultaat.

Omdat ik het niet voor elkaar kreeg om de kerstballen mooi in de krans te bevestigen vond ik het wel net zo leuk om ze eronder te hangen. Met als dit resultaat.

Kerstsfeer

Vandaag wezen kijken bij de Intratuin, ik wil graag zelf een kerstkrans maken voor aan de deur.  Ik had het één en ander in gedachten wat ik wilde.
Wat heerlijk om daar rond te snuffelen,  allemaal kerstideeën. En wat is het daar mooi aangekleed, daar word ik helemaal vrolijk van.

Morgen maar eens beginnen aan de krans en natuurlijk komt daar een blog over!

Huiskamerrestaurant

Vandaag toch iets leuks gedaan! Mijn man, Demis, werkt met een leuke groep collega's en 1 collega bouwt eens in de zoveel tijd haar woonkamer om als 'restaurant'. Voor 15 euro p.p. 3 gangen incl. drinken (fris, bier en wijn).
Het was even zoeken, aan gezien mijn lief het verkeerde huisnummer in zijn hoofd had, moesten we een smal paadje af. En ik ben al zo'n lekkere held in de donker.

We kwamen in een gezellige woonkamer, waar 1 lange tafel stond en het rook er fantastisch.We werden verwelkomd met een lekkere alcoholische cocktail, aangezien ik rij, ik helaas moest afslaan..
Allerlei aroma's kwamen je tegemoet. Eerst kennisgemaakt met zijn collega's en aanhang, leuk om eens de gezichten achter alle verhalen te zien.

En daarna aan tafel, er werd even geïnventariseerd of iedereen vis lust en er werd een heerlijke salade voorgeschoteld.

Hmm wat een smaaksensatie van o.a. kip, garnalen, spekjes, courgette, komkommer, augurk, pijnboompitten, meloen en sla. Hoewel ik niet alles lust heb ik netjes mijn bordje leeggegeten. Mijn trucje iets lekkers met iets minder lekkers combineren, dan krijg je je bordje wel leeg.

Zo even het gerechtje laten zakken, de rokers gingen roken, gelukkig val ik daar sinds 3 jaar niet meer onder. Daar ben ik nog steeds trots op.

Toen het hoofdgerecht, dat bestond uit verschillende gerechten, kip, aardappelsalade, gebakken banaan, salade en torta (macaroni ovenschotel met tonijn)

Dat was ook al zo lekker, van alles een hapje proeven. Ik vind het altijd erg leuk om nieuwe dingen te proeven en de kruiden te ontdekken. Tijdens het eten lekker kletsen met de collega's van mijn man. Ik kreeg zo een goed beeld hoe het er aan toe gaat op de werkvloer.

Ik heb wel stiekem 2 keer opgeschept, de kip en de torta waren zo lekker! :-)

Als afsluiter ananas upside, een taart met ananas erin. Machtig maar erg lekker, taart was niet te droog en niet te klef, maar gewoon goed. 

Uiteraard kon de liefhebber nog koffie en thee krijgen.

Het was een zeer geslaagde avond, en als het aan mij ligt voor herhaling vatbaar.

Bedankt lieve Donna!

Shoplog

Eens in de zoveel tijd gaan we naar Nordhorn om te shoppen evenals vandaag. Omdat ik nog steeds geen winterjas had eerst naar de Makro geweest. In een reguliere winkel kon ik geen jas vinden in mijn maat en die ik mooi vond. Toen ik de jassen zag bij de Makro zakte de moed mij in de schoenen, eerst vond ik het allemaal niks. Maar mijn man heeft een goede speurneus en ook wel goede smaak. Dus uiteindelijk een jas gevonden in mijn maat en wat ik leuk vond.

Let vooral op mijn duckface haha

Daarna door naar Nordhorn, vanaf huis is het een uurtje rijden, maar we waren nu al halverwege, dus dat was wel lekker.

In Nordhorn heb je een winkelboulevard waar ik graag kom. Daar heb je een Marktkauf, een hele grote supermarkt, de Vögele, Deichmann, dat is een Van Haren, een Takko, een DM, goedkope drogist en nog een restaurantje.

Eerst bij de Marktkauf naar binnen, daar halen we vaak kruidenzakjes van Maggi die ze hier in Nederland niet verkopen. Of heerlijke worst en pizza's. In Duitsland heb je zoveel keus!

De DM is mijn favoriete winkel, daar sla ik altijd mijn nagellak in van Essence en P2. In Duitsland meer keus, meer kleuren en goedkoper.

Ook de flessen Gliss Kür zijn er voor een spotprijsje, vaak vragen vriendinnen ook of ik voor hun mee neem.

Vandaag nieuwe lakjes,mijn favo deo en douche creme mee genomen. Oja de tattoo pen niet te vergeten :-)

Omdat het natuurlijk kouder word, wilde ik warme laarzen hebben en de jongste moest nog snowboots hebben. Gelukkig kunnen slagen voor ons beide.

Op het einde 'moeten' we daar altijd even eten en vol bord met erg goed Chinees eten voor nog geen 7 euro, ik kies altijd de peking eend in zoetzure saus met witte rijst. Mijn meisje vindt het ook helemaal toppie

Het was een geslaagd shopping dagje!

PDS en low carb

Ik heb last van een behoorlijke prikkelbare darm, dat is niet gewoon een beetje buikpijn. Maar krom liggen van de buikpijn en op de meest onhandige plekken naar het toilet toe moeten. Als ik stress heb omdat er geen toilet is, dan wordt het alleen maar erger.
Je gaat de oorzaak zoeken in gedrag en in voedsel, bij wat googlen kwam ik er achter dat patienten baat hebben bij een koolhydraatarm dieet. Ik had zo'n dieet wel eens eerder gevolgd om af te vallen, maar nooit om mijn darmen rust te geven.

Ik ben wat gaan lezen en heb wat informatie verzameld en ging ermee aan de slag. Geen brood, geen rijst, geen pasta en geen aardappelen. Dan moet je creatief zijn met wat je wel lekker vindt. Je mag juist veel eieren, vlees, vis, kaas en mayonaise.
Al vrij snel merkte ik verandering, geen krampen meer, geen acute toiletbezoekjes en vooral rust in mijn buik en hoofd.
Omdat je natuurlijk wel vezels mist, kan er obstipatie ontstaan. Ik heb daar niet zo snel last van, maar neem uit voorzorg elke dag een glas slimpie met lijnzaad. Klinkt vies, maar als je er niet over nadenkt heb je het zo weg.
Omdat ik geen streng dieet volg, mag ik van mezelf best wel een koolhydraten, een patatje, een snoepje of gewoon lekker witte rijst. Maar daar krijg ik dan wel direct last van, maar je moet je zelf soms even verwennen om het vol te houden.

Ik zal een voorbeeld laten zien wat ik eet op een dag

Ontbijt:

2 gevulde eieren (mayo/kerrie)
ham roomkaas rolletjes
stukje kaas

Lunch

kipfilet met champignons en sla

diner

broccoli met zalm

en tussendoor snoep ik iets van kaas, worst of vis

Lepeltheorie

Fibromyalgie is moeilijk uit te leggen aan een ander. Hoe leg je iemand uit dat het voelt alsof er de hele dag met messen in je lijf gestoken wordt, dat je benen in de brand staan of dat je arm te zwaar is om op te tillen. Dit is natuurlijk maar een deel van de klachten. Ik vond het lastig om iemand die gezond is duidelijk te maken wat je mankeert. Iedereen is toch wel eens moe, iedereen heeft toch wel eens buikpijn. Helaas is het niet zo makkelijk.

Ik kwam de lepeltheorie en die wil ik eigenlijk wel graag met jullie delen. Deze heb ik gekopieerd.......

Ik heb fibromyalgie. Iets wat ik tot voorheen liever niet met andere mensen deelde omdat dat vrijwel onmogelijk is. Chronische pijnklachten kun je niet uitleggen, evenmin als het gebrek aan energie en de totale moeheid die een fibromyalgie-patiënt vaak ervaart.

Ik heb wel eens geprobeerd het uit te leggen aan sommige van mijn vrienden, maar het is te moeilijk. Je moet het ervaren om het te begrijpen, neem ik aan. En dat is het ergste aan deze ziekte.

Laatst zat ik met een goede vriend te praten. Ineens keek hij me aan met een vreemde blik, starend, zonder verder te praten. Hij vroeg me zomaar, zonder aanleiding, hoe het voelt om fibromyalgie te hebben en om ziek te zijn. Ik was ontzet. Niet alleen omdat de vraag zo onverwacht kwam, maar ook omdat ik dacht dat ik alles over fibromyalgie al had verteld.

Ik begon wat te raaskallen over de link met depressies, antidepressiva, fysiotherapie en chronische pijn maar hij hield aan en leek niet tevreden te zijn met mijn antwoorden. Ik was een beetje verrast, omdat hij al een paar jaar een goede vriend van me was; ik dacht dat hij al lang alles wist over de medische kant van fibromyalgie. Toen keek hij me aan met een blik, die ieder mens met een chronische aandoening heel goed kent, de uitdrukking van pure nieuwsgierigheid naar iets wat iemand die gezond is echt niet kan bevatten. Hij vroeg me hoe het voelde, niet lichamelijk, maar hoe het voelde om mij te zijn, zó te zijn.

Terwijl ik probeerde te kalmeren, keek ik rond naar iets om me te helpen, maar ook om tijd te rekken om te denken. Ik probeerde de juiste woorden te vinden. Hoe beantwoord ik een vraag die ik ook nog nooit voor mezelf heb kunnen beantwoorden? Hoe leg ik tot in detail uit hoe je iedere dag wordt beïnvloed door je een aandoening? Hoe maak je de emoties duidelijk waar een fibromyalgie-patient mee worstelt, aan iemand die gezond is? Ik had het op kunnen geven, een grapje kunnen maken zoals ik normaal doe en van onderwerp kunnen veranderen met een simpel:”Ach, gaat vast wel weer over”. Maar ik herinner me dat ik dacht: “Als ik niet probeer het hem uit te leggen, hoe kan ik dan van hem verwachten dat hij het begrijpt? Als ik het niet uit kan leggen aan mijn beste vriend, hoe kan ik mijn wereld dan uitleggen aan andere mensen?” Ik moest het op zijn minst proberen.

Op dat moment werd de lepeltheorie geboren. Snel graaide ik alle lepels van de tafel – en zelfs van de andere tafels. Ik keek hem in de ogen en zei: “Alsjeblieft, je hebt nu fibromyalgie”. Een beetje verbaasd keek hij me aan, zoals de meesten zouden doen als ze een boeketje lepels in de hand kregen. De koude metalen lepels rinkelden in mijn handen terwijl ik ze bij elkaar pakte en in zijn handen legde.

Ik legde hem uit dat het verschil tussen ziek zijn en gezond zijn is, dat een ziek mens keuzes moet maken en constant moet nadenken over dingen, terwijl de rest van de wereld dat niet hoeft. Gezonde mensen hebben de luxe van een leven zonder die keuzes, een gift die de meeste mensen als vanzelfsprekend beschouwen.

De meeste mensen beginnen hun dag met een onbeperkte hoeveelheid mogelijkheden en energie om te doen wat ze maar willen, met name jongeren. Over het algemeen hoeven ze zich geen zorgen te maken over de effecten van hun bezigheden. Dus gebruikte ik de lepels om dit duidelijk te maken. Ik wilde voor hem iets om vast te houden en dat ik weg kon nemen, omdat de meeste mensen met een chronische ziekte een gevoel van verlies ervaren door de beperkte keuzes die ze hebben en de afstand die ze van bepaalde opties móeten nemen.
Als ik de controle van het wegnemen van lepels bleef houden, dan zou hij weten hoe het voelt als iemand of iets, in dit geval fibromyalgie, je leven beheerst.

Enthousiast pakte hij de lepels aan. Hij had geen idee van wat ik aan het doen was, maar is altijd in voor leuke dingen, dus ik geloofde dat hij dacht dat ik een grapje maakte, zoals ik normaal gesproken doe bij gevoelige onderwerpen. Hij had niet in de gaten hoe serieus ik zou worden.

Ik vroeg hem de lepels te tellen. Hij vroeg waarom, en ik legde uit dat als je gezond bent, je verwacht een oneindig aantal lepels te hebben. Maar als je de dag zorgvuldig moet gaan plannen, moet je precies weten met hoeveel lepels je de dag start. Het is geen garantie dat je onderweg niet nog een paar lepels verliest, maar het helpt wel om te weten waar je vanuit kunt gaan. Hij telde: 12 lepels. Hij lachte en zei dat hij er meer wilde hebben. Ik zei: “nee, er zíjn er niet méér”. Ik wist meteen dat dit spelletje zou werken toen hij teleurgesteld keek – en we waren nog niet eens begonnen! Ik zei: “Ik wil al jaren meer lepels en heb nog geen manier gevonden om er meer te krijgen, dus waarom zou jij er wel meer krijgen?” Ik vertelde hem dat hij zich er altijd bewust van moest zijn hoeveel lepels hij nog had en dat hij ze niet mocht laten vallen, omdat hij nu fibromyalgie heeft en dus spaarzaam met zijn lepels om moet gaan.

Ik vroeg hem, zijn dagelijkse bezigheden te vertellen, inclusief de simpelste dingen. Terwijl hij vertelde over alle dagelijkse en leuke dingen, legde ik hem uit dat iedere bezigheid een lepel zou kosten. Toen hij meteen vertelde over het op weg gaan naar zijn werk, onderbrak ik hem. Ik zei: “NEE! Je staat niet zomaar op. Eerst doe je moeizaam je ogen open, en je komt er achter dat je te laat bent doordat je slecht geslapen hebt. Je kruipt moeizaam uit bed en je moet eerst zorgen dat je een douche neemt en iets eet voor je iets anders kunt doen, want als je niets eet kost het je direct een lepel.” Ik nam snel een lepel weg en hij realiseerde zich dat hij nog niet eens was aangekleed.

Douchen, aankleden en (in mijn geval) opmaken kost een lepel, mede door het wassen van zijn haren en het bukken om vuile handdoeken in de wasmand te gooien.
In werkelijkheid zou het hoog reiken van de armen tijdens het haren wassen en het bukken om de kattenbakjes vol kattenvoer te gooien (plus het verversen van de drinkwaterbakken) wel eens meer kunnen kosten dan 1 lepel, maar dat liet ik maar even zitten. Ik wilde hem niet meteen bang maken. Ontbijten, alle spullen voor de lunch inpakken en het naar buiten rijden van de fiets kost ook een lepel.

Ik denk dat hij begon te begrijpen dat hij in theorie nog niet eens op zijn werk was en nog maar 10 lepels overhad. Toen legde ik hem uit dat hij de rest van zijn dag precies uit moest uitstippelen, want als de lepels op zijn, zijn ze ook echt op. Soms kun je de lepels van de volgende dag lenen, maar bedenk dan hoe moeilijk die dag zal zijn als je start met nog minder lepels. Ook moest ik uitleggen dat iemand met fibromyalgie altijd leeft met de dreigende gedachte dat morgen misschien de dag is dat je weer een ergere pijnaanval hebt en dus meer last van je rug, nek, of andere lichaamsdelen. Dus je wilt nooit met te weinig lepels komen te zitten, omdat je nooit weet wanneer je ze echt nodig hebt. Ik wilde hem niet ontmoedigen, maar ik moest realistisch blijven en jammer genoeg is voorbereid zijn op pijnklachten een normaal onderdeel van een normale dag voor mij.

We namen de rest van de dag door en langzaamaan leerde hij dat te laat eten weer een lepel zou kosten, evenals boodschappen doen in de lunchpauze. Teveel en te zwaar tillen en te lang op de computer werken kost zelfs twee lepels. Hij werd gedwongen keuzes te maken en op een andere manier over dingen na te denken. Aan het eind van de dag waren er nog 4 lepels over. Na het fietsen naar huis waren dit er nog 3.

Theoretisch gezien moest hij zelfs de keuze maken om maar geen zware huishoudelijke klussen te doen (zoals stofzuigen, dweilen of de wasmand tillen) zodat hij die dag nog wel kon koken.

Toen we bij het einde van zijn doe-alsof-je-fibromyalgie-hebt-dag kwamen, zei hij dat hij honger had. Ik maakte hem erop attent dat hij nog warm moest eten, maar dat hij nog maar 3 lepels over had. Als hij zou koken zou hij geen energie (lepels) meer over hebben om de wasmand te dragen of te strijken. Toen zei ik tegen hem dat ik nog niet de moeite had genomen om hem in dit spel te vertellen dat hij inmiddels ook nog eens zo moe en misselijk was door de nek en rugpijn, dat koken al niet meer aan de orde was. Hij besloot de was op te vouwen en op te ruimen en soep te maken, omdat dat een makkelijke maaltijd was. (Beiden kostten hem 1 lepel).
Ik zei tegen hem dat het pas 19.00 uur was. Je hebt de rest van de avond nog maar 1 lepels, dus kun je misschien nog iets leuks doen of wat lezen of tv kijken. Je kunt ook bij iemand op visite gaan maar je lichaam heeft rust nodig dus je kunt het niet allemaal doen.

Zelden zag ik hem emotioneel, dus toen ik zag dat hij ontdaan was, wist ik dat ik waarschijnlijk tot hem was doorgedrongen. Ik wilde niet dat mijn vriend overstuur raakte, maar tegelijkertijd was ik blij dat iemand mij eindelijk een beetje begreep. Hij vroeg: “Hoe doe je dat? Moet je dit werkelijk iedere dag zo doen?” Ik legde hem uit dat sommige dagen slechter gaan dan andere; op sommige dagen heb ik meer lepels dan op andere. Maar ik kan het nooit achter me laten en nooit vergeten, ik moet er altijd bij nadenken. En heel af en toe verdwijnt er structureel een lepel, die je nooit meer terug krijgt. Ik gaf hem een lepel die ik stiekem achter de hand had gehouden. Ik zei simpelweg: “Ik leer langzaamaan om te leven met een extra lepel in mijn zak als reserve. Je moet altijd voorbereid zijn.”

Het is moeilijk. Het allermoeilijkste dat ik moet leren is om het kalm aan te doen en niet alles te willen doen. Daar vecht ik iedere dag tegen. Ik haat het buitengesloten te worden, thuis te moeten blijven terwijl ik weg zou willen gaan, dingen niet gedaan te kunnen krijgen omdat het niet gaat. Ik wilde dat mijn omgeving de frustratie voelde. Ik wilde dat ze begreep, dat alles wat iedereen doet zo gemakkelijk gaat, maar dat het voor mij honderd kleine taken zijn in één. Ik moet aan het weer denken, aan alle plannen voor die hele dag en wat voor impact het heeft op de lepels die ik misschien moet “lenen” van de dag erna, voordat ik iets kan gaan doen. Terwijl andere mensen gewoon dingen kunnen doen, moet ik erbij stilstaan en plannen alsof ik een strategie ontwikkel voor een oorlog. Het verschil tussen ziek en gezond zijn is die levensstijl. Voor gezonde mensen is er de wonderbaarlijke vrijheid om niet hoeven te denken maar gewoon te doen. Ik mis die vrijheid. Ik mis het nooit lepels te hoeven tellen.

Nadat we allebei wat emotioneel waren en we er wat langer over doorpraatten, merkte ik dat hij verdrietig was. Misschien begreep hij het eindelijk. Misschien realiseerde hij zich dat hij nooit oprecht zou kunnen zeggen dat hij het écht helemaal begreep. Maar hij zou tenminste niet meer klagen, als ik weer eens niet met hem weg kon gaan of wanneer ik erop stond dat uitstapjes standaard gevolgd worden door een dag rust. Of wanneer ik niet vaak bij hem langs kan gaan en hij steeds bij mij moet komen. Ik probeerde hem gerust te stellen. Ik had die ene lepel nog in mijn hand en zei: “Maak je geen zorgen. Ik zie dit als een zegen. Ik ben gedwongen over alles wat ik doe na te denken. Weet je wel hoeveel lepels sommige mensen iedere dag verspillen? Ik heb geen ruimte voor verspilde tijd of verspilde lepels, ik heb er nu voor gekozen deze tijd met jou door te brengen.”

Mijn make over

Ik vind het zoals vele andere vrouwen  fijn om er verzorgd uit te zien, haren netjes, make upje op. Ik heb vandaag eens gefotografeerd wat ik allemaal doe voordat ik de deur uit ga. Ik ga trouwens ook rustig zonder make up de deur uit hoor.

Zo zie ik er uit als ik onder de douche vandaan kom, zonder make up en haren niet gedaan...

Na wat fohnwerk en Syoss zit mijn haar een beetje fatsoenlijk.

Ik kan niet zonder mijn BB creme, dat gaat elke dag op. Omdat ik een getinte huid heb, heb ik de medium.

 Het is wat lichter dan mijn eigen huid, dus altijd even een poedertje om de glans eraf te halen en de kleur beter te krijgen.

Dan mijn oogmakeup. Gewoon een doosje van de Action, niet allemaal vind ik ze goed, maar over deze ben ik erg tevreden.

 Gisteren mascara gehaald van Catrice, en die is eigenlijk wel erg fijn

De blush van Essence Beaty Beats past mooi bij mijn huidskleur, niet teveel, maar alleen even wat accentueren.

En als laatste natuurlijk een mooi lippenstiftje, ik ben van de wat bruin tint. Essence had een mooi kleurtje

En klaar is Leintje!

Game Mania

Omdat ik veel thuis zit, komt verveling om de hoek kijken. Omdat tegen te gaan  ben ik altijd opzoek naar nieuwe spelletjes op de telefoon, tablet of laptop.
Ik ben van het tijdperk Super Mario, het begon met een vriendinnetje die een Nintendo NES had, daar speelde ik dus vaak. Op mijn verjaardag kreeg ik de Game Boy met Super Mario land.
En zo is mijn liefde voor Mario begonnen.Op de WII of 3DS, komt er een nieuwe uit dan MOET ik die hebben. Mijn man snapt het niet en mijn oudste dochter doet leuk mee.

Maar goed er is geen Mario voor de tablet of telefoon, dus daar een ander spel voor zoeken.
Ik speel al tijden Candy Crush, zit soms weken in  een level vast, maar zit nu in level 441. Het spel is uitdagen, verslavend en leuk. Ik stond steeds bovenaan van al mijn facebook vrienden, maar ik ben blijven hangen in een level en werd opeens ingehaald snif snif hoe frustrerend is dat?

Ook wordfeud doe ik er al tijden, soms wat meer dan de andere keer. Er zijn veel vrienden/ familie die graag willen spelen met mij. Wel erg leuk, hoe langer de woorden hoe meer punten. Ik verlies standaard eigenlijk tegen mijn man, misschien tegen hem eens hulplijn in schakelen.

Welk spel spelen jullie?

Oudejaarsavond

De dag is aangebroken dat de laatste uren van mijn 32e levensjaar zijn ingegaan. Terugblikkend wat er verleden jaar allemaal is gebeurd.  Mensen komen en gaan, helemaal als je chronisch ziek bent. Nieuwe mensen leren kennen en van 'vrienden' afscheid moeten nemen. Keuzes gemaakt en soms ook verkeerde keuzes gemaakt.
Maar vooral genoten van mijn grote liefde en van onze 2 mooie dochters.

Ik heb weer revalidatie gehad, om mijn lijf beter te laten functioneren.  Maar dat gaat alleen maar achteruit, ik heb veel meer last van zenuwpijn en van mijn prikkelbare darm. Lopen gaat niet geweldig en tillen ook niet. Vorig jaar kon ik nog volop dansen. Nu ben ik blij dat ik kan fietsen en op laag niveau kan fitnessen en zwemmen.
Ik ben ook 15 kilo aangekomen,  vooral door medicatie maar goed het is niet anders.

Maar leuke dingen staan bovenaan.... ik maak in opdracht taarten, zet gelnagels en ben gelukkig in de liefde.
Ook heb ik keuzes gemaakt in vriendschappen,  met als resultaat dat ik nu echte vrienden om mij heen heb die mij nemen zoals ik ben met al mijn kwaaltjes. Het is geven en nemen en van beide kanten. 

Ook heb ik via twitter mensen leren kennen die de dagelijkse beslommeringen leuk maken, elkaar opbeuren en grapjes maken.

Ik hoop dat mijn 33e jaar ook zo mag zijn. Lieve mensen om mij heen en doen wat ik leuk vind.
Laat het maar komen!!!

xxx

Kriebels in de buik

Muziek is een belangrijk iets in mijn leven, ik zing en dans graag. Voorkeur gaat wel uit naar dansen, omdat ik niet zo'n geweldige zangstem heb.
Ik dans al mijn hele leven, eerst begonnen met jazzballet, daarna stijldansen en na een lange pauze Zumba gedaan.
Als ik niet dans dan ben ik niet vrolijk, evenals met zingen. Dansen en zingen is een goede graadmeter van mijn humeur, niet dat ik zingen kan. Maar het is voor mij een uiting van emotie zoals lachen en huilen. Sommige liedjes kunnen mij dan ook tot tranen roeren, Marco Borsato is daar een ster in met Waarom nou jij? Of Margaritha.

2 jaar geleden ben ik door een vriendin in aanraking gekomen met Zumba, helemaal mijn muziek, mijn dansstijl. Heerlijk! Ik was 3x in de week aan het dansen en dan Pilates erbij. Maar helaas door mijn ziekte moest ik deze sport opgeven, wat had ik daar de balen van. Mijn ding, mijn alles werd mij afgepakt. Ik hoopte door rust en revalidatie weer te kunnen dansen. Misschien een wat minder hoge klasse maar wel weer dansen.

Voordat ik de liedjes van mijn telefoon afgooide, wat deed dat een pijn. Niet meer dansen.
Ik hoopte na de knie operatie weer te kunnen dansen, nu ruim een jaar later is mijn knie nog niet hersteld. Ik hoopte na mijn heupoperatie weer te kunnen dansen. Maar mijn fysiotherapeut vertelde mij heel voorzichtig dat ik Zumba of andere soorten dans wel kan vergeten.

Maar toch, bij elk liedje wat mij herinnert aan Zumba krijg ik toch echt weer de kriebels in mijn buik......

Onze beestenbende

Ik wilde van vroeger uit al een hond, helaas vonden mijn ouders dat niet zo'n goed idee. Hoe mijn broer en ik ook zeurde, een hondje kwam er niet. Als troost kreeg ik goudvissen en een hamster.
Maar ja, toen ging ik op mezelf wonen.Op kamers kwam er een hamster, toen ik ging samenwonen 2 honden een Golden retriever, genaamd Bas en een Flatcoated Retriever Tara. Helaas ben ik deze kwijtgeraakt tijdens de scheiding. Bas was echt mijn maatje, zo'n lekkere sullige hond die overal bang voor was.

Ik kreeg een nieuwe partner en de wens naar een hond bleef. Ik wilde geen grote, aangezien we in een appartement wonen en de kinderen moeten hem ook veilig kunnen uitlaten. Het is een Boomer geworden, de oudste heeft hem een naam gegeven; Snoopy. Ik moet dan ook wel eerlijk bekennen, het is een snoepie. Hij is heel lief, nieuwsgierig en kan heel zielig kijken met zijn puppyoogjes

Onze oudste M. is een echte dierenvriend. Ze laat 's morgens trouw Snoopy uit en geeft de vissen eten. Ze had al veel zakgeld en ze wist niet zo goed wat ze ervoor kon kopen. Ze heeft eigenlijk alles al, ze hoeft het maar te zeggen en ze krijg het van ons, opa's en oma's of haar ooms. Je kunt het verwend noemen, maar ze vraagt nog ergens direct om. Maar ik opperde de optie dat ze er een hamster voor kon kopen en dat vond ze wel een erg leuk plan. Ik had beloofd om bij te leggen als ze wat te kort zou komen, want er moest natuurlijk ook een kooitje en alles erbij komen.

Haar vader was er niet zo mee eens, maar goed ik ben ook de baas in huis lol. Dus gisteren op pad naar de Tuinland, ik had al wat voorwerk gedaan dus ik wist dat het daar het goedkoopste was. Helaas hadden ze zelf geen hamsters te koop, dus daarvoor moesten we even naar de Intratuin. Pff wat een drukte daar en op een of andere manier daar altijd personeels te kort. Maar uiteindelijk kunnen slagen voor een lieve vrouwelijke hamster. We kregen haar mee in een doosje.

Snel naar huis en het beestje in z'n kooitje doen. Onderweg werden er natuurlijk allemaal namen verzonnen van Nina tot hapje. Uiteindelijk is het Krabbel geworden. Dat was de leukste naam voor het beestje. Ik moet dan ook echt wel toegeven dat het een echt schatje is, nu al hardstikke tam.

 De kinderen zijn er niet bij weg te slaan!

Een dagje meekijken

Bij ons is het 's ochtends altijd even een drukte van jewelste, een dochter van 9 en dochter van 2 die beide gedoucht en aangekleed moeten worden.
Meestal gaat mijn lief als eerste douchen daarna de oudste en dan ik met de jongste. De oudste is in een fase van treuzelen, een minuut of 15 onder de douche staan is er niks bij. We hebben  wel eens een kookwekker gezet of de warme kraan uit, maar ze is een volhouder. In het weekend kan ik mij er niet zo druk om maken, maar doordeweeks wanneer manlief werken  moet en beide meiden optijd op school moeten zijn moet het allemaal snel snel. Na het douchen komt het stukje aankleden, wat wil de oudste aan, ze pakt inmiddels zelf de kleren uit de kast met als resultaat soms de meest vreemde combinaties. Komt ook nog eens bij dat manlief kleurenblind is, dus geen verschil ziet tussen bijvoorbeeld roze en rood en blauw en groen. Voor de jongste leg ik tegenwoordig de kleren klaar en de oudste moet door de mamakeuring. Als de meisjes beide aangekleed zijn dan gaan hun samen eten, volgens de 'regels' moeten we allemaal aan tafel, maar dat is bij ons niet haalbaar, tenzij we om half zeven opstaan. Maar dat vind ik veel ste vroeg.

Na het ontbijt laat de oudste ons hondje uit, zolang het 's morgens licht is en dan is het zowat al tijd om naar school te gaan.

Als iedereen naar het werk en school is, is het mummytime, daar is hier niet zoveel aan. Ik ruim dan de boel even op en maak hier schoon, elke dag afstoffen en schoonmaken. Omdat het ochtend ritueel mij al zoveel energie kost, ben ik eigenlijk al te moe om schoon te maken. Maar als ik mijn huisje niet een beetje aan kant heb, kan ik niet rusten.
Om half 11 is standaard rust, dan is op RTL lounge de preview van GTST en daar ga ik dan echt lekker voor zitten/liggen. Totale ontspanning totdat het tijd is om de jongste op te halen van de peuterspeelzaal.
Nu ik nog niet mag fietsen komt de oudste zelf uit school dat is een groot voordeel.

Koken is mijn ding, dat vind ik leuk. Afhankelijk van hoe ik me voel hoe uitgebreider het eten is. Als ik moe ben wordt het snel pizza, patat of een pasta. Voel ik me goed dan komt er een lekkere maaltijd op tafel. Na het eten moet ik liggen, dan  is mijn lijf zo verschrikkelijk moe. Dan ben  ik voor de rest van de avond op. Manlief legt de kinderen in bed, natuurlijk help ik waar ik kan, maar meestal is dat niet nodig.

En als de meisjes op bed liggen dan pakken we wat lekkers en relaxen we samen voor de tv. Mijn lief op de bank en ik in mijn stoel.

Eerste blog

Ik ben al sinds december 2010 werkeloos, ik werkte bij een bedrijf voor zakelijke telefonie. Maar ze gingen de vestiging sluiten, dus kwam ik op straat te staan. Omdat ik ten tijde van mijn gedwongen ontslag ziek was, kwam er een rechter aan te pas om mij te ontslaan. Alleen ik raakte toendertijd zwanger en dan ben je ook beschermd tegen ontslag, dus werd het na mijn zwangerschapsverlof dat ik echt werkeloos werd. Omdat ik een ziekteperiode achter de rug had, kreeg ik een werkcoach toegewezen. Deze zag gelukkig wel in dat werken geen optie was en stelde mij vrij van sollicitatie, met behoud van WW uitkering.
Wat gaf dat een rust, ik kon nu eerst aan mezelf werken en langzaam mijn activiteiten opbouwen.

9 oktober heb ik een bijzondere heupoperatie gehad, waardoor ik mij officieel moest ziekmelden. De man aan de telefoon hoorde aan wat ik mankeerde en er zou nog contact met mij opgenomen worden.
Er volgde geen telefoontje, geen oproep helemaal niks. Tot gisteren.... of ik nog ziek was en wat ik mankeerde.
Ik vertelde braaf dat ik was geopereerd en dat ik fibromyalgie heb. Ja, dat kon hij zien in mijn dossier en dat ik ook een aanvraag voor WIA had gedaan, maar daarvoor te gezond ben.
Meneer vroeg of ik een werkcoach had en of ik wel gewoon solliciteerde.... ja ik heb een werkcoach en nee ik heb niet gesolliciteerd omdat ik daarvan vrijgesteld ben.

Binnenkort zal ik weer een oproep krijgen om langs te komen om te beoordelen in hoeverre ik ziek ben. Het vervelende, ik ben onzichtbaar ziek. Ik kan de arts wel zeggen dat ik amper kan zitten, nog geen 5 minuten kan staan en niet meer dan 100 meter lopen. Maar aan de buitenkant zie je niks, ik heb geen gebroken arm, maar ik kan geen 3 borden vasthouden.
Ik hou mijn hart vast voor de strijd om hard te maken dat mijn lijf niet in staat is om te werken, hoe graag ik ook zou willen.

x